W załączonym wyroku NSA stwierdził m.in.:
EDIT: wyrok dostępny jest też już w CBOSA: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/34607197C3Wychodząc z tego założenia NSA stwierdza, że trafny jest zarzut wadliwego oddalenia skargi w sytuacji, gdy decyzja GDDK narusza art. 107 § 3 KPA Mimo obszerności uzasadnienie decyzji nie wykazuje wprost przesłanek odmowy, co przy decyzji uznaniowej, a z taką mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie jest istotną wadą uzasadnienia decyzji. Stan prawny sprawy jest niewątpliwy. Z treści art. 39 ust. 1 DrPublU wynika, że w pasie drogowym nie można dokonywać czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszających jej trwałość oraz zagrażających bezpieczeństwu ruchu drogowego. Jednocześnie z art. 39 ust. 1a tej ustawy wynika, że to ograniczenie nie ma zastosowania do infrastruktury jeżeli warunki techniczne i wymogi bezpieczeństwa na to pozwalają, przy czym warto podkreślić, przepis ten nie wskazuje na warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać drogi i ich usytuowanie. Te ostatnie warunki wprost odnoszą się do dróg i ich usytuowania, zatem odwołanie się w decyzji tylko do takich warunków należy uznać za niewystarczające, o ile nie zostanie wykazane, że są to również warunki, o jakich stanowi art. 39 ust. 1a DrPublU. Tego skarżona decyzja nie precyzuje.
Co ważne, a wynika z art. 39 ust. 3 DrPublU, w szczególnie uzasadnionych przypadkach w pasie drogowym mogą być lokalizowane obiekty i urządzenia niezwiązane z drogą i ruchem drogowym, ale wyłącznie za zezwoleniem. Zatem odmowa wydania takiego zezwolenia ma się łączyć z wykazaniem, że wniosek o zezwolenie nie jest szczególnie uzasadniony. Stwierdzenie, jak ma to miejsce w uzasadnieniu, że inwestycja może być prowadzona po działkach stanowiących własność prywatną nie przekonuje, choćby z tego powodu, że własność jest wartością konstytucyjną podlegającą ochronie, a logiczne wydaje się, że cele publiczne mogą być realizowane "wspólnie", oczywiście o ile dozwalają na to warunki techniczne i wymogi bezpieczeństwa, ale tej kwestii skarżona decyzja również nie podejmuje.
Wreszcie z treści art. 39 ust. 3 pkt 1 wprost wynika, że odmowa umieszczenia w pasie drogowym urządzeń infrastruktury, o których mowa w ust. 1a tego przepisu jest możliwe wyłącznie, gdy ich umieszczenie spowodowałoby zagrożenie w ruchu drogowym, naruszenie wymagań wynikających z przepisów odrębnych lub miałoby doprowadzić do utraty uprawnień z gwarancji lub rękojmi związanych z drogą. Zatem wskazany przepis konkretyzuje powody odmowy, a więc odmawiając wydania zezwolenia nie można powołać się ogólnie na bezpieczeństwo, ale trzeba konkretnie wskazać na czym będzie polegało zagrożenie w ruchu drogowym. Ponadto wątpliwym wydaje się, a tak czyni organ, by przepisami odrębnymi mogły być przepisy niższej rangi niż ustawy. Wobec tego jeżeli na te przepisy organ się powołuje to ma wskazać na ustanowione w nich wprost zakazy, a nie przyjętą interpretację o ich istnieniu. Z tego też względu rozpoznawany zarzut należało uznać za zasadny.
